به هر دری زد بن بست بود همه امیدو گرفتن از اون همه گفتن ببخشید ولی همه نامردیا از قصد بود هرکسی تیکه شو گفت رد شد و باعث یه درد مفرط شد سواری گرفتن ازش مفت دندونا از حرص تو هم قفل بازم دستاشو مشت کرده بخت و اقبال بهش پشت کرده ولی تو این دنیای بی رحم رویاهاش اونو دلشو خوش کرده توی قانون جنگل شهر زیر سایه ی درختا رشد کرده هیچ وقت بهش نور نتابیده مغزشم که یه ریز خطا میده رفته همه مسیرارو تو زندگی نزده به کسی نارو ولی جواب خوبیشو با بدی دادن خودش آدم بود ولی ندید آدم یه عقب مونده ی رد دادست که از مرگم نداره حتی ترس میدونست که همه ی دوستاش فیکن با این وجود بازم بیخیالی طی کرد هیچوقت نتونست حقشو بگیره با این که هم زور داشت هم هیکل خشت اولو کج گذاشته واسه همین اینطوری آس و پاسه تازه فهمیده حکم دل نیستش حکم این بازی اسکناسه بوی غم و تنهایی میده سر تا پاش توی گورم بره هستن این دردا باش