ناخدا لنگر سرباز سنگر خب هرکی شهر خودشو داره . رشت . تهران . بندر فرقی نداره همشون یه رنگن تهران . سیاهِ مثِ دود رشت. سبزه . بارونی. واسه من تار و پوده توی شهر خیالم . با پس زمینه آبی درختای سبز پره کفتر و مرغابی یکی بود یکی نبود اون که بود حسِ لمس کردنه اون که بود حسِ نفس کشیدنه اونکه نبود . منم سیاهه صورت و تنم از تموم آدمای دورم میگیره عنم من خونه ای بی در و پنجرم من خاننده ای بدون حنجرم این زندگیه خودمه من دوست دارم کج برم مشکلیه ؟ این زجر کشیدنام از روی خوشگلیه حاجی بگو مشکل چیه؟ چرا اینقدر نابوده زندگیم خب منم دل دارم . من دیگه خسته شدم من میخوام از این شهر برم برم به سمت یه جای خوب . یه جای توپ یجایی که پادشاه شم توش اه اینجا همون شهر خیالاتم نیست؟ همونجا ک کسی نگران نباشه . بخواطر نمره بیست