فهمیدم آدما خوبن اما به‌جاش پاش برسه میکنن چوب لای چرخت با همین چوبا خونه ساختم ولی اینجا به گوش کسی نمیرسه حرفت تو این خونه های چوبی بی پنجره شدم یه آدم پر حرف بی حنجره که پر جای زخم پشتش اما رفیقش بی خنجره با داس میزنه به دل رفیقش که پنچره دیگه واسم شده مصخره این حرفا اصن چرا به تو میگم تو که نمیفهمی سرما چه‌جوری میسورونه بدتر از آتیش مگه قلبو یخی کنی مغزو روانیش به دوستیا با نیشخند پش کنی یه من ریش رشد کنه رو صورتت دستاتو مشت کنی تو صورت حرکی گفت عشق با خودت بگی گوش نمیدم به حرف مفتش اما من این جوری نیستم بزا این سرما بسوزونه روح‌و مغز‌و استخونمو بگیره کل جونمو بزا بهش نشون بدم میتونم من من صابق میمونم با خودم صادقم اما میدونم وجودم گرم تر از این سرماس آتیش درونم پر شعله تر از این حرفاس که بشه اسیر این سردی