Z cienia zrodzony, samotnie kroczę, Ludzkie uczucia czasem zamrocze, Jak feniks płonę, by znów się wznieść, W ogniu i mroku szukam swych miejsc. Dusza jak popiół, lecz wciąż pełna żaru, W sercu mam ból, w oczach iskry z koszmaru, Co chwila powstaję, choć palą mnie rany, Lecz nie ma powrotu — wciąż niepokonany. Pomiędzy cieniami, gdzie nikt nie chce iść, Kroczę uparcie, choć serce chce bić, Lecz ból towarzyszy, jak wierny mój druh, A ja wciąż powstaję, nie tracąc swych słów. Ogień mnie trawi, lecz blask jego mroczny, Choć spalony sto razy, powstaję bezgłośny, Nie czuję już lęku, choć mrok mnie pochłania, Bo z popiołów swych wracam, wciąż pełen wyzwania.