آرتا هر دفعه میگذره الکله میپره من و تو آخر شب با همه جنگ بودیم با همه قهر با همه بد با همه پرت،باید برم آدم بشم میشه نری میشه نری میشه نری نه دیگه نداره دیگه نرم دیره ولی دیره ولی دیره ولی ولی میشه نری میگه میشه نری میشه نری میگن کص مث الکله میگذره میپره پس چرا این الکل نپره نه اینا ضرب المثله دیگه روم حساب وا نکن برو قرض الحسنه زنگ میزنی بم هر روز دل پر فحش میدی و میکنی قطع روم تلفنو شاید بد بودی که رفت آرتا هیچ وقت ولی نشکون دل تو رو تو چرا پشیمونی تو که با همه بودی خودمم حتی دیدم با جفت چشام همه جوری جفت چشام همه جوری حرفی نه نزدی از پیشم هم رفتی نفهمیدی بری رد میدم عوضی حق میدم بر نگردی از اول این تصمیم تقدیر تقصیر من هم نی نه نرو ولی نه نرو۳۳۳ دیگه دستامم برا تو نی ما که از همه خوردیم آخه مسئله تو نیستی تو هول گلی پول که نباشه بدنتو میدی اول ظهر میری تا هفت هشت صبح منم هشت صبح ولی بر عکس تو با قهوه قفل میزنم رو یه عکس کهنه تو فکر برنامه تو شب جمعه نده قول بدم،سر تو آرتا بد شده همش سرفه،لبش قفل اینا سر توئه،سر تو سر تو من و تو آخر شب با همه جنگ بودیم با همه قهر با همه بد میشه نری میشه نری میشه نری دیگه نرو دیگه نرو دیگه نرو پخش آنلاین آهنگ هم خوان: مهیار چی داره می‌شه؟ بگیرم یقه‌ کیو؟ تقصیرِ منه همش چی داره می‌شه؟ می‌بوسم لبِ تیغو تو خونه هوا خفه‌ست چی داره می‌شه؟ می‌رن اَ دورم همه سخته تحملم چی داره می‌شه؟ تو چهره‌‌ام پُرِ غمه اَ روزِ تولدم قسمت ۱: مهیار قاچاقه نفس تو این شُشایِ اوراقم ساعتی یه بار جنون میاد سراغم دارم بدرقه می‌کنم جوونیمو بره ‫واسمم مهم نی "کی کجاست؟" و "کجا‌‌اَم؟" می‌زنم زیرِ گریه تویِ آیینه زیرِ دوش شدم یه جُغدِ مریضِ تک پَرِ تیره پوش با خودم دعوام می‌شه، می‌زنم خودمو عاشقه خونم رو زمین و رنگِ جیغِ توش خط خطی نوارِ مغز عصبی تمامه شب انگاری چِرنوبیله سَمیه هوایِ شهر همه‌ی شیشه‌ها خورد رو میزه غذایِ سرد اونی که زندگیم بود دیگه شد کلافه رفت هم خوان: مهیار چی داره می‌شه؟ بگیرم یقه‌ کیو؟ تقصیرِ منه همش چی داره می‌شه؟ می‌بوسم لبه تیغو تو خونه هوا خفه‌ست چی داره می‌شه؟ می‌رن اَ دورم همه سخته تحملم چی داره می‌شه؟ تو چهره‌‌ام پُرِ غمه اَ روزه تولدم قسمت ۲: امیر خلوت چی داره می‌شه؟ ‫همش یه صدا تو سرم می‌گه: "دیر داره می‌شه" سیگارت می‌شه آتیش یه سیگارِ دیگه واسه تو اَز زمین به آسمون می‌باره، می‌ره دیواره دیگه جلوم انگار رسیدم به تَهش من خورد می‌شه تا می‌رسه یه چی دَمِ دستم با زمین و زمونه یه سره تو جنگم انگار با شُغالا طرفم یه تنه تو جنگم همه تن و روحم زخمه هر رو تو برزخ، تو بلاتکلیفی همسایه‌ها کلافه‌ان اَز صدا درگیری انقدر تو آیینه داد زدم سَرِ خودم نفهمیدم چی شد اَ همه چی زده شدم اصلا انگاری خودمم می‌خوام بَدِ خودمو انگارم بدمم نمیاد بدم به تله دُمَمو یخ می‌زنم قبل اَز این که بشن باهام سرد دیگه باورم نمی‌شه هرچی قول بدم به خودمو همیشه ریختم تو خودم اگه پُرم الان نمی‌شه ساخت، بَس‌ که شدم سَرِ خودم خراب چه نقشه‌هایی داشتم و همه شدن بر آب آرزوهای رو به روم همه شدن سراب چی داره می‌شه؟ جوابو کی می‌دونه؟ که چرا تو غُربتی انگار شبا که می‌ری خونه؟ که چرا قفل می‌شم ساعت‌‌ها به نخای قالی؟ که چرا پُر می‌شه روزام با یه نوار خالی؟ چرا؟ هم خوان: مهیار چی داره می‌شه؟ بگیرم یقه‌ کیو؟ تقصیرِ منه همش چی داره می‌شه؟ می‌بوسم لبِ تیغو تو خونه هوا خفه‌ست چی داره می‌شه؟ می‌رن اَ دورم همه سخته تحملم چی داره می‌شه؟ تو چهره‌‌ام پُرِ غمه اَ روزِ تولدم قسمت ۳: مسلک چی سَرِ این آدم اومده؟ چی داره می‌شه که یه اتوبانو تو اتاقش پیاده می‌ره؟ تمِ همه روزاش سیاه سفیده هیچ‌جا نمی‌تونه زیاد بشینه می‌ذاره می‌ره فقط یه جوری طی بشه روزش بیرون مثلِ زندونه خونه مثلِ سلولش فرق می‌کنه آدم زندگی کنه یا فقط زنده بمونه رفتارام همرو کلافه می‌کنه اَ خودم در می‌رم، اما فرارِ بی خوده همه شبارو مَستم، ولی خب به قولِ شاعر مَستیم دردِ منو دوا نمی‌کنه حالم بهتره یه گوشه کنار تویِ تراس به زورِ سه‌کام ذوقِ خیلی چیزا رفته اَز توم با این که دنبالشون مونده چشام آخر هفته که می‌شه می‌گم: "از سَرِ هفته دیگه لب نمی‌زنم" دوباره دَمِ دکه خیلی وقته از مرحله پَرته این آدم حسابِ همه روزا اَ دستش رفته شبیه فیلمِ درامم که هی داره تلخ‌تر می‌شه ادامه‌ش من موندم و یه سایه‌م که اونم فقط تو نور می‌مونه کنارم هم خوان: مهیار چی داره می‌شه؟ بگیرم یقه‌ کیو؟ تقصیرِ منه همش چی داره می‌شه؟ می‌بوسم لبِ تیغو تو خونه هوا خفه‌ست چی داره می‌شه؟ می‌رن اَ دورم همه سخته تحملم چی داره می‌شه؟ تو چهره‌‌ام پُرِ غمه اَ روزِ تولدم