အချစ်သီချင်းတွေရေးကားသီကုံးတော့မောင့်ပုခုံးနားတိုးဝင်ကာဖက်တွယ် ဆောငိးရာသီမနက်ခင်းတိုင်းမင်းကိုမောင် ခိုးပီးတော့လွမ်းတယ် ကံကြမ္မာက ဆန်းကြယ်လို့မဆုံနိင်တဲ့လမ်းအသွယ်မှာတုန်ရီကာအေးလည်း ရောင်နီလာပေးတဲ့လက်တစုံကမောင့်နလုံးသားရင်ခွင်မှာနွေးတယ် မြို့ပြရဲ့ လမ်းဝယ်..အဆိုးများကြားရှောက်မယ်ဆိုတဲ့စကားတွေဝိုးတဝါးပျောက်ကွယ်ရင်တောင် မပွင့်ခဲ့ရတဲ့ပန်းမို့မင်းကထာဝရမွှေးတယ် အပြစ်မဲ့စွာနမ်းရိူက်တော့..မင်းနူတ်ခမ်းဖျားတဖက်ကိုက်ရင်း အသိ့ညဏ်တွေအသက်ပြန်သွင်း ရင်ထဲကအဘိ့ဓာန်အတွင်းရဲ့ကျင့်စဥ်က မင်းနလုံးသားကို အထိ့မခံချင်း.. အရင်ကအပျံသင်စငှက်တကောင်အခုတော့အတောင်စုံလို့ငါနံဘေးကထရှောင် ဆောင်းတွင်းလရောင်ဟာမပက်ဖျန်းနိင်တော့ ဘဝကခဏမှောင် လမ်းမရဲ့မိးရောင်အောက်လူတယောက်ရဲ့ ဘဝကအကျဥ်း သလောက် လမ်းမပေါ်ဖီးခံလျှောက် အသိ့ညဏ်ပျောက်ဆုံးတဲ့ထိ့ထုံးထိုင်းခဲ့ဖူးတယ် မင်းပေးတဲ့ အအေးဒဏ်ကြောင့် ဆောင်းအလယ်ကမီးလျှံနဲ့နှလုံးသားကိုတော့အထိ့မခံပြောင်းလဲလာသည့်ဟန်တချောင်းဆွဲကာ