De tijden van liefde zen voorbij, naar alle schijn wordt de pijn van deze maatschappij terug herleid naar een hard beleid, waar t woord spijt nimeer opt bord int rood sta gekrijt. Voor de optimist zen kik de pessimist tot in de kist, nee hahaha sorry fantast, gebt geen gevoels contrast met de realist die weet de optimist fluitent door de straten fietst. Al weet ik dat er zovele fluiters vanbinnen ni weten waar ze aan moeten beginnen. Hou die schijn maar hoog in awe zogegde alle daagse regenboog, snachts vallend van de toog, met da blauw oog thuiskomend vertellend SCHAAAT SORRY zat in een fasitische kroeg, zijde da ni muug om al die nuttuloze opofferingen te sdoen voor a eigen gecreerde forlteringen. Zie ik zen meer geschapen als de realist, mischien ni zo geboren maar tis er tot vandaag wel van gekomen dak weet dat de liefde is gaan lopen van de samenleving die ge precies nooit meer ga terug vinden als een 9 op de schaal richteraardbeving. Want deze interpetatie van heel de natie voelt wel als een wereld shok me elke veranderende generatie is me zoveel gevrok, gelijk een klok constant verderdraaiend als symbool van een gerodeerd geflop, zonder emphatie straal voorbijlopend alsof de i robot markt is geopend. Allemaal in pas zonder ne lach me ne vieze look, hier daar ambras op elke straathoek, van al die verschillende rassen die hun eigen vroeger aanpasten zitten Na me een tijdbom van zware gestoorde fanaten, werkend gelijk granaten, me hun menselijke misdaden en al hun daden brengen geen maagden, snapte na waar de liefde is gebleven, da ze hun leven willen geven om wa maagde te kunne rapen, zie wat is na me elke persoon hier op aarde , zonder enige normen en waarden zijde al even levensloos da ge mor beter wordt verscheept nor de kist of doods