خستم از مردم کمرنگ خسته از اجبار و کمبود فرهنگ....کمبود صلح و دنبال جنگن....بردیه بردش شده سلطان جنگل....مردم اسمونی رو زمین پهنن....تحمل نداره وزن کلمو گردن....صبونه شامم قلمو برگس من زنده خورم نه عین کرکس من اوج گرفتم با یه جفت تک پر هرشبم سنگین و قرصای سردرد انتظار ندارم ی بکنی درکم دلم بره داشتنش عشق شو خرج کرد ....ازاینهمه شرارت خستم.... پشت سرمهمه پلا شکستن اینجا شب دنبال روزه اینجا قلابه داره غم کوسه اینجا سرده با غم و سوزش ما برا ترک میگیریم روزه من رپ و نمیزارم کنار حتی با زورش ما دل دادیمو دل نگرفتیم ما دل دادیمو پس نگرفتیم بیخود میکنیم مثعله رو جدی حتی دلم میخواد فحش بدمعشقی به موقش بی ادبو حرصیم بدخواه هارو رو سبابه فر میدم موقعه هایی کش میخوای در درمیرم من اوج گرفتم با یه جفت تک پر انتظار ندارم بکنی درکم دلم واسه داشتنت عشقشو خرج کرد گل مون از خاک نمیزنه بیرون عن و روتختمم خسته و بی جون....ادمایی هستن نا امید و بی نون ناامید بی جون نا امید و بی خواب نا امید بی تاب نا امید و بی مرز نامید و نامیدو بی کس نا امید و سی زشت نا امید و بی عشق