آدما میانو میرن همه دوستیا نقابا سفیدن پستتم هرچی بدته میگن با اینکه هنو رویه بدو ندیدن زخمییو مرحم نمیخوای دوسش داری دوری چون سردرد نمیخوای هرکی رد میشه میکنه چپ نگا اما چیزی نمیگی چون دیگه پرچم نمیخوای خودت موندیو حرفای دورت ویسکی پرت اخلاقه گهت سیگاره صبحت چشمایه پرت جیبایه خالیت روح بی زوقت هیچی نمیکنه تورو خوشحال دیگه حتی تنهاییم نیست برات دشوار پوکر فیسی جلو چلنجای زندگی حتی واسه بردن نداری یکم پشتکار اعصاب خورد مشتا تو دیوار پیکا سیک سرفه و سیگار مرور خاطره افکاره بیمار ساعت پنج صبح اما هنوز تو بیدار حوصله نداری تو این جنگ باشی جوری رفتار میکنی که بهت بگن لاشی قیافه خوشحال خنده روی لبا ولی فقط خدا میدونه که شدی متلاشی