Мажнун телбалигин кийган ниқобда, Сӯзлар жимжимадор, изҳори диллар. Билмайсан мақсадин айни шу тобда, Севишин айтар у, қӯлида гуллар. Шоирона лутфи маҳв этар сени, Ҳар битта гапида сенга ӯйланар. Аслида билмайсан кӯзлар у нени? Буларни қанчаси ростга айланар?! Тунлари шивирлаб айтилган ёлғон, Биласанми тунда эртак айтилар? Деса ҳам:-Жонгинам севаман ишон! Тушингин у асли ёлғон қайталар. Бир куни келади сенинг чин севгинг, Ёлғонларни унут барини унут. Севгига етаклар сенинг пок кӯнглинг, Фақат кут, илтимос сабр билан кут!