μερα ξεκίνησε μα δε μου μίλησε πως να τη κανω να μοιάζει με μερα δάκρυ μου κύλισε που αλλον φίλησε πως να μπορέσω να δω παραπέρα όνειρα κάναμε μα δε τα φτάναμε με τα φτερα μας τα τσαλακωμένα μου ξεκαθάρισες οτι μ'αγάπησες μα δε μπορείς να υπάρχεις για μένα στην ακρη άφησα οτι αγάπησα είπα θα φύγω μακριά απο σένα που να το ήξερα λύγισα ύστερα λίγα μοναχά στενά παραπέρα Χρόνια περάσανε μα δε ξεχάσαμε οτι μας έκανε να ενωθούμε Τώρα που χάσαμε εδω που φτάσαμε να μη βλεπόμαστε να προσπαθούμε πήρες το δρόμο σου τσάντα στον ώμο σου με μια καινούργια Αρχή φορτωμένη πήρα το δρόμο μου απο το φόβο μου και ενα Τέλος Ζωής με προσμένει