งานนี้คือเรื่องของกูท่าไม่อยากฟังก็ไม่ต้องฟังท่าไม่จำก็ไม่ต้องทำกูจะปล่อยไปตามเวรไปตามกรรมกูจะทำต่อไปต่อให้ล้มลุกคุกคลานสะแค่ไหนใจกูก็ยังสดใสต่อให้มีคนประนามแต่กูก็ยังคงบ้ารามเดินไปตามสัญชาตญาณกูไม่รู้หรอกใครจะบ้าตามใจที่กูคิดก็ยังเป็นพราหมณ์เป็นตัวอักษรที่ร้อยเรียงสำเนียงพันต่อยอดต่อกลอนสำเนียงจำกูก็ยังคิดสำเนียงรำกูอยากบ้าอะไรบ้ากันแล้วจะถือไม้ถือปืนหรือแป๊บกูก็ยังคงเป็นเด็กแร็พกูก็ยังคงไม่บ้าแซระใจกูดีแล้วยังไงกูอารมณ์ดีแล้วเป็นไปตามใจส่วนตัวกูเองนะไม่ชอบว่าใครส่วนใครที่ชอบว่ากูก็อยากเอามันมากระแทกหน้าให้ฟันหักจะกระโดดเตะหน้าให้หลับเดี๋ยวรู้เลยว่าใครจัดของแบบนี้เป็นเรื่องทนัดกูบ้าไม่บ้าเดี๋ยวรู้จัก