Έχεις νιώσει πως είναι να 'σαι Σε κάθε βήμα στη ζωή σου να 'σαι ψυχικά κενός Να νιώθεις ενοχές για ότι έκανες με αυτήν Τα βράδια σε τρομάζει ο θλιμμένος σου εαυτός Κι όταν ξυπνάς το πρωί και κοιτάζεις στο καθρέφτη Τη δικιά σου την εικόνα ούτε εσύ δεν την αντέχεις Γράφεις στα σκοτάδια και σιγοτραγουδάς Σβήνεις ξανά γράφεις μέχρι τελικά να βρεις αυτό που αναζητάς Αρρωστημένη η ψυχή με στιγμές και παραμύθια Σε κάθε στίχο σου δακρύζεις πονάει η αλήθεια Ποιος είναι αυτός που θα φέρει πίσω το χαμόγελό σου Πότε θα ξανά δεις το φως στο πρόσωπό σου Θες να κλάψεις, να φωνάξεις, τα πάντα γύρω σου να σπάσεις Να φύγεις απ' το σπίτι και πίσω σου να μη κοιτάξεις Θες από τους δαίμονες σου κάποιος να σ' απαλλάξει Πριν το μυαλό σου εντελώς τη λογική του χάσει Είναι στιγμές που το ρολόι σου κρατάει συντροφιά Δύο νότες μουσική τσιγάρο και φωτιά Και κλίνεσαι και πάλι δειλά στον εαυτό σου Αγάπησες, σκοτώθηκες, σκότωσες τ' όνειρο σου Θυμάσαι μια φορά πόσο είχες αγαπήσει Και τώρα πια δε θες ούτε να σε αγγίζει Θυμάσαι δυο στιγμές που 'χες νιώσει ζωντανος Και για χάρη της κατάντησες ψυχικά νεκρος Θυμάσαι τις ημέρες που χαμογελούσες Τις όμορφες στιγμές φυλαχτό σου τις κρατούσες Χάρισες για πάντα ρε μαλάκα την καρδιά σου Μοιράστηκες γαμώτο τα πιο κρυφά όνειρα σου Την καρδιά σου ακούμπησες στα πόδια της μπροστά Για να την δεις να κρατά άλλα χέρια τελικά Τώρα μάθε απ' τα λάθη σου και πάψε ν' αγαπάς Γιατί σάν ζωντανός νεκρός απόψε δεν πονάς