ب نامه خدای طبیعت اون بودش طبیبم تو روزایی ک کسیو پیشم ندیدم بد بودش وضعیتو تنهایی شد رفیقمو سوختمو ساختمو تا جون گرفت قوی تر شدم دیگه اون ادمه قبل نیستمو نهههههه ک در گیره سخت زیستنو واسه هر ادمی چقد من اشک ریختمو ولی تش دیدم چجوری بد میــــــشـــــــنـــــــو دل نبند ب وابستگی عادت ب هرچی تهش خاکستریه ب چش دیدم اینارو تا خوابم پریده فهمیدم وقته ی تغییر مسیر تو زندگیه ک فقط ی باره ارزشه حرس و غم و غصه رو نداره ی ستاره تو اسمونشم مثه زغاله تا وقتی دیدی انگیـــــــزه کناره (کروس) د لعنتی جلو منو نگیرا بزا برم دیگه خستم از اینا از غریبع تا نزدیکـترینا صرف انتظارو قضاوتای بیجا همه خود خواهن خودشونو میبینن کاری انجام نمیدن تا پولشونو بگیرن قضاوت کاره خداس ن بنده ی حقیرش یاد گرفتم اسمونی شم ن پیه زمینش