مث کاکتوس خستم سرپام هنوز دلم یه آغوش میخاد که هیچوقت نبود شُدم هم دَم دردای نزدیکام تا که پشتم بم بگن خنگ و خام آخه ساده بودم یه آدم بی سیاست ته عشق چیزی ندیدم من جز خیانت اینه عاقبت زندگی بی عدالت شدم عاشق یه آدم بی هکارت گفتم شاهین بمیر ولی عاشق نشو گفتم اون دیونه برندست که عاقل نشد تهش اونم رفت بازم غم بودش کاش کشتن آرزوها جرم بودش کاش معنی نداشتش کاش برام جوری زدن تو پَرم که ریخت پَرام من دردامو میگم تو لبخند بزن تا باز نفس بگیرم تو خنجر بزن من اون کاکتوس محتاجِ بغل تو غَمم من تو غم مود زدم رو تِرکای رپم چهار سالی شده به غمو نیش خند زدم شده هم دَم دردام سیگار رو لبم من اون کاکتوس تنهای توی شهرم زیر بار غم تو خودمم پیله کردم توی خیابونای شهرم ولگردم با یه دلشکسته از همه دل کندم