از اول این بود که زندگی. غم بود درد بود میخواستم اینو بهم بگی. دنیایه من از اول جنگ بودودرد. سیاهو تار بود کلا یه تصویره بد. دنیایی که با سفیدیاش تاثیری نداشت. ولی میرسه به اونجایی که میمونه براش. دنیایی که بود مثله مداد تا بکوبه ماروولی تاثیری نداشت. معادله جات باچاقوی کات می کوبه به زات. میددت گات. میره تا عمقوروحوجنگو منگوگنگه هدفات همشون رو هم میددت گات ولی بازم تاثیری نداشت. روحمو فکرمو باسفیدیاش رنگ میکنم ولی از اونورباسیاهیا جنگ میکنم. جنگ میکنم تابرسه به پیروزیه آخرم. اونجاست که میاد خنده رولب مادرم. دنیا تا الان فهمیده که باخت نمی‌دم. اگرم بخواد منو از خودم جداکنه. قدرتشو دارم بهش حکم ساخت نمی‌دم. من میدونم اینوکه میرسم به هدفام. من امیرمو به خودم حکمه باخت نمی‌دم. ازاول دنیایه من سیاهوتار بود. ولی هدفام فاقد از یه لکه تار بود. لکه تارایی که وسوسه یروزایه سخت بود. وسوسه ای که قاتله روزای بخت بو