Yazarken sema karanlık ruhum için sabah yok El kalemde mumları yak eski kadehe şarap koy Ankara’da deniz bende uçmak için kanat yok Hiçbir şiirin içinde bu ruhum gibi sanat yok Ölüme inat yazıyorum bu sayfa kalbe huduttur En güzel hikayedeydik insanlığını unuttun Tenimi kuruttun bu şehirde tek buluttun Üzülme bazen ölmek bile insan için umuttur Kahve bardağından yüzüme doğru vuran sıcaklık Yaz gününde kaldı aşk ve mevsimimiz kış artık Ruh halim bozuk plakta dönüp duran bi’ şarkı Biz bir hayal kurar onun da birden içine sıçardık Mastar eklerinde kaldı bütün fiiller Dile gelince geceyi gündüz eden soğuk şiirler Sırtım yere gelmedikçe döner gider değirmen Ve bi’ gün tanrı olsanız da karşınızda eğilmem Gel limanıma gemileri yak Ben ölümüne yazıyorum ölüme inat…