ناله هایه مهلک صداهایی که گمه تو وجودت کرده غنچه مشکل مثل خوره زندگی هم توهمیه مثل تعبیر خواب ظهره سرفه میده مژده چشاتم سرخه زمان مثل ساعت گرفته مچت کالبدت سالم ولی روحت مرده آروزها بین سیاهیا گمه حتی شک داری به سایه ی پشتت بازم فکر هایه مزهک بازم پره مشتت بزار درد اثر کنه تو نگاه عمقت چه قد ضربه خوردی از خودت ماها انسان هایی هستیم زندانی رو زمین وقتی همو میبینیم رو صورتا نقابو میزنیم خودمونو زدیم به کری ولی صدارو میشنویم انقد از مدگ میترسیم رو دستامون اتانول میزنیم همونایی هسیم که برا پول ازهمدیگه میزنیم عادت کردیم به این پدیده اونی زنده میمونه که شومو پلیده میگن چرک کف دس کثیفه ولی تو دنیا نیس نزیرش فهمیدیم اونی که غلت میکنه صحیحه گوش بده از حرفام میگیری نتیجه سنگین مثل سرگیجه اگه هم نمیفهمی فکرتم سطحیه اونی که راس میگه دسگیره اونی که دروغ میگه ریسه بیا عمل کنیم به این فرضیه نیاز ما به جهان فانی بیشتر میشه اونی که دنباله حوسه پیر تر میشه انقد از خدا دوریم کسی ندیدش این به ارس میرسه از نوه نبیره تا نتیجه همینه انسان هایه گرگ نمارو پروش میدن اول فکرو میگیرن بعد سرورش میشن هرکی هم اونارو سرزنش میکردن اونو سربه نیز میکردن ضربه نیز میزد کاراشون از رو منتق نیس بی عقلن تا ضعفو توت میفهمن بی رحمن مث لغمه تو رو می بلعن اشکتو در بیارن میخندن دیگه جوری شده شکار چیا از طمه هم میترسن