Σε ενα δωματιο μονος ψυχικα νεκρος με κοιτουσα στον καθρεφτι και ελεγα ποιος ειναι αυτος μαλλον ειχα παρει το λαθος μονοπατι εξω με κοιτουγαν ολοι με το μισο τους ματι Στο μυαλο μου τα εβλεπα ολα μαυρα ηταν κολαση γιατι ειμουνα κλεισμενος καιρο στην απομονωση τελευτεα φορα που ειμουν εξω θυμαμε ενα μεγαλο κτιριο μα εχω ξεχασει εντελος το φως απο ηλιο τοσα χρονια που ειμουνα κλεισμενος μονος δεν μπορουσε να με βοηθειση ουτε ο ψυχολογος ολοι μαθανε τι επαθα και το σωμα μου παγωσε μα το μυαλο μου ηταν παντα στον ρουφιανο που με καρφωσε