،روزگار غریبیست یه روزی یه جایی میبینی دلت و چشات پی یه چیزیست که چند روز دیگه که یادت میافته به خودت میخندی بگندی ای دل که یه وقتی پی دوست دختر میگردی ویه کمی جلوتر دنبال اینی که زن بگیری اما بعد ازدواج میفهمی چه کردی اونجایی که موهای سیاهت میره رو به سفیدی ودندونهات به زردی به خودت دیگه نمیتونی بخندی چون گریه ات میگیره از این همه فشار و دور وبرت که پره از نامردی یا دردی که جای ضژربه های عزیزاته که باعث میشه بری رو به سردی اینه که از همه فراری میشیو دنبال یه جایی دوراز ادم میریو هر چی فهش و بد و بیراهه میگیو دور وبرت نداری دیگه حتی یگیو اونجا میفهمی که زندگی یعنی چی وقتی که تو رختخواب افتادی و مریضی کسی به یادت و به فکرت نیست نه هیچ چیزی که واسه نهار و شام بخوری پس میری اماده شی واسه مردن تا بمیری دلت میخواد گلوی خودتو گاز بگیری به هر چی دور وبرته میدی یه گیری میفهمی از زندگی و زنده بودن دیگه سیری پس حالا دیگه تصمیم میگیری بمیری