Դժգոհ մնալով այս կյանքից անհագ, Մարդիկ գնում են,նորերը գալիս, Ու ամբողջ կյանքում դժգոհ մնալով Ժպիտ ցույց տալով,գժվում են,լալիս։ Ոչ մի բանից մարդ չի գոհանում, Ձգտում է հասնել նա լավագույնին, Սակայն եղածը կորցնելուն պես, Իր գլխին տալով հիշում է հնին։ Ագահ է մարդը,նա չի կշտանում, Իչքան էլ որ տան քիչ է դեռ նրան, Պիտի ամբողջը իրենով անի, Դիզի իր տակը,ու նստի վրան։ Ով որ վազում է փողի հետևից, Մի օր կնկնի անդունդն անհատակ, Բայց ցավոք հավերժ կմնա այնտեղ, Կապրի քարացած ու կոշտ հողի տակ։ Անկուշտ լինելուց դառնում են գազան, Մարդը մարդուն է անգամ հոշոտում, Մի պատառ թղթի կտորի համար, Իրենց իսկ ձեռքով իրար են ուտում։ Դու մարդ արարած մի՛ եղիր այդպես, Գերին մի՛ դարձիր դու ագահության, Սովորիր ապրել քիչ վաստակելով, Ու ձգտիր լինել դուռը սրբության։ Ինչ էլ որ ունես՝ տեր եղիր նրանց, Ուրիշի ձեռքը մի՛ թող որ կպչի, Իսկ դու էլ որպես մի վառ օրինակ՝ Երբե՛ք ոչ ոքի ձեռքին մի դիպչի։