İstanbul bugün ağladı gözler damarda durmadı kanlarım aktı Bugünde kalbim duracak sanki milyonun gözler şafağamı baktı Geçer bu günler aldırma geçer zor günlerim elbet bitecek Gün gelecek bakacak yüzüme halimide yeminlerden bilecek Sigaramı sardım boş bi’ sokakta beynime vurdum dertlerimi Sesim kesildi haykıramam ben kim tutucak lan ellerimi Yatak ve yorgan bedenimi sardı uykum bu gece mezarda kaldı Kefenledim ben dertlerimi yerden yere vurdum günlerimi Yağmur yağdı dün gece dertle ismini yazdım bu kalbime Yolların üstü taş çakıl oldu dokunamadım ben sevgilime Beş para etmedi bak bu değer ve kim yol verecek inpalama Kilit vuruldu dünyalarıma kim saracak beni kollarına İyilik yap ve Cennete git Manteliteme uymadı tabularınız Ruhuma ambargo uyguladınız Ama beynimi susturamadınız Kötülük yaptı hani furkanı bir kere bile durduramadınız Yolların hepsi çamurlu çok battım ama beni kurtaramadınız Yaşamak benim için anlamsız bide Cenneti görelim dedim o da olanaksız Ruhum bunu kabul etmedi yine zindanlara vurdu bedenimi kansız Ölmeyi denedim ve de beceremedim sonu gelmedi her gece yeniden denedim Tırnaklarımıda çektim ve de tüm bedenimi kestim ben bu gece Topraklara sığmaz bu beden vede hiç bi kefen kabul etmez beni bilirim Gömsen bile beni yine dolunayda hortlar ve de yeniden dirilirim Öldüm ve de geri döndüm Yıldızların arasına girdim birden söndüm Geçmişime de çok sövdüm Bu gece cesedimi tam 4 parçaya böldüm Ruh ve beden kollektif kalamadı Bir bedende tek nedenle bir bütün olamadı Bulamadı doğruyu kendine sunamadı yalnızca kalemim bunamadı.