sabah açtım gözlerimi kederle dolu tavan ertesi geceki yüz güzelleğinde kalan aklım havan topu gibi en uzak mevzilere uzanırken dönülmez bir hasretin kolundan düştük. bu muydu yani sonu hayallerimizin sen giderken uzaklara peşinden gelemeyişlerimin çaresiz soluksuz gecelerimin hecelenemeyişini anlatmamaktan yoruldum be kızım. ve bana kızım deme diyişlerini unutamıyorum her an aklımda yükselişini ansızın bu deri bedendeki ben cansızım bulur mu o dağlardaki papatyalar kar sızı. yoruldum hep beklemekten gelmeyeceksin biliyorum biliyorsun gelmeyeceksen gel demekten yoruldum acılarımla boğuldum rahmet ve saygıyla anıyorum bendeki sensizi.