Ey kaderimin gölgesi, bilmedim hic çöl nedir ama hissettim bu çaresizliği de kimseler görmedim aylarca yalnız başıma kaldım def edip endişeyi kainatta bir noktayım şimdi deniz rengindeyim her şeyi bırak akışına bırak dünya karar versin al kendini karşına kal yeter ki hayatta sen ne istersen hayattan gözlerini yummadan yap kim umursar evrende senin dünyanda kum kadar umutların yeşermezse hayat döner ızdıraba giden gelmez geri hiç aldanma kayıp ruhlara dön bir çocuk yıllarına gökyüzünün korkusuna hayalinden uzaktaysan sil yeniden başla çünkü böyle birşey yaşamak kağıt parçasına basılır her gün dünyada haksızlık ve cinayet ve asıl acı olan biz buna alışığız gazeteni fırlat çöpe devam et umut bitti mutluluk demir sandıkta kitli gam dolup taşarken kadehler huzur çekti gitti belki yaşadık der güler geçeriz neşeyle öldüğümüz an uzak ve mavi o yerde huzuru gördüğümüz an nefreti gömdüğümüz an kopar bütün düğümler bir varız bir yokuz nasılsa bu bilinmez alıp bavul gidilmez ki kabul et kalıp hayatın ağzından içtikçe acıyı sükunet sanıp sevgin şaşırtmasın seni felek taşıtmasın çile sorma gülen nasıl güler yürü takılmadan düne var mı yakılmadık yürek dayan yıkılmadan diret yükün kadar dile henüz dokunmadın dibe hani yoklar hadi toplan boşver korkma koş daha çok var hatana gülüp hoş der dostlar yol ver mutlak ki ölüm tadacak bizi ben efkarlardan güneş ettim bir gün yakacak sizi