NE vardı suratını güldürseydin bi nebze mutlu olmama yeterdi yanağında çıkan bi gamze duygularını anlayamıyorum kendime küskünüm yaptıklarım göz önünde görüyorsun büsbütün. Şu gökyüzü sahit yagmura denk gözüm Her sabah camımdan topraga düserim Silmesin yüzünden tebessümü bu sözüm Toprak bile bahar olur yaprağa gücenir Suc benim her satır ismine övgü Ve ben zamanla sacma bir aşk filmine döndüm Her sabah bi güneş dogdu her gece ben öldüm Seni unutmam asla ölüme denk olsada ömrüm Vurmusuz üstelik yine dibe platonik Üstelik bu halim arzımdan bile komik Olay onu sevmek değil sevmedigini bilmek Bu şiir bugün atkıya atılan son ivmek Islanmış çoraplarla, morarmış ellerim Kömüz gözlü amcalarla, muhabbeti özledim Penceremden her sabah küçük bir umut gözledim Ve kar sandığın gibi bişey değil, ecemle sözledim Mumyaladım kanlı bezlerle su aciz bedenmi çok yorgunum ve halsizim sorma sakın nedenini Hiç bir şey senin kadar ölüme yakın değilki Nasıl bu denle canlısın,bir yarın cansız değilmi Kader bana bir rol biçmiş, mecburen oynuyorum Artık senden gelenleri hiç hayra yormuyorum Aşk bu sefer cidden öldü,yerine tütünü koymuyorum İlham perime saygılıyım,artık onu soymuyorum Kağıtla kalem savaşır, ve kaybeder biri. Kazanan hep şair olur , tescillenir hisleri. En güzel şiirlerin mimarı hep bi kadındır, Dedim ya şair kazanır, ölüme düşer kasveti. Kar hevestir ve belki hayat kadar değersiz, Aşk denen bu baş belası çok hırçın ve eğersiz. Kusura bakma, en güzel şiirler adına yetersiz, Bül bül olsam hiç durmadan öterdim nedensiz.