ความรักมันคือทางแห่งความฝัน​ ที่ต้องมาคู่กับความหวัง​ เหมือนท้องฟ้าที่มีดวงจันทร์ แต่ก็มีพญามารอย่างก้อนเมฆ​ มันจะค่อยบดบังแสงสว่าง​ ไม่ให้สาดส่องลงมา ได้แต่ถามหาความเป็นมา​ สุดท้ายก็ไร้ราคา ที่มาซึ่งการจากลา​ ทำให้รู้สึกโหยหา จนเริ่มมีคนนินทา​ เริ่มเข้าสู่สภาวะขึ้นรา โดนมันทิ้งแทงดุจพายุที่เข้ามาโถม​ เหมือนเสียงที่หลุดลอดออกจากลำโพง รู้สึกเหมืิอนความรักจะโดนโกง เสียใจดั่งแม่น้ำโขง เหมือนติดอยู่ในถ้ำหลวง​ มีมันหม่นหมอง​ ไม่ได้ยินเสียงลำคลอง​ ขาดความปรองดอง​ เสียงที่มีไม่ได้เล่นลอด แต่ก็ยังภาวนา ว่าเราจะรอด​ ขอแค่มีกอดที่ทำให้เรา ไม่ถอดใจ​ ไม่ว่าจะเจอใคร ก็พร้อมที่จะเริ่มใหม่​ แม้หนทางจะไกล แต่ก็ยังต้องไป เพราะคือทางก็ใจ มันไม่ใช่ทางจองใคร รีบมาให้ไว ก้าวข้ามพงไพร ไม่สนหรอกไมล์ ขอพระรัตนไตร ให้ดลบันดาล จนเริ่นมีขั้นบันได ให้ก้าวไป ในเช้าวันใหม่ ไม่สนสิ่งอื่นใด เพราะเราเชื่อไง เลยทำให้ทางที่มันไกล เริ่มเหลือแต่ใจ