Senin kadar  güzel birini görmemişti bu şehir. Seni anlatabilirmiydi kırık kalemimin yazdığı bir şiir yine yazıyorum bak güzelliğine ithafen Yine de senin gibi bir orospu çocuğu görmedi bu evren. Önüne kırmızı halı serdimi sevdiklerin. Beni satmaya değdi mi elinde şarapla gezenler Bana bir kapı araladı tüm gördüklerim Farklı bakıp görmek bir çeşit körlük değil. Sevdiğim kadar  nefret ediyorum senden. Sen ki gökyüzündeki en parlak yıldız Hangisi ağır basıcak bekliyorum merakla Geceleri seni gözlüyor bir deli terasta  Beni unut ama bunu unutma Sana muhtaç içerimde büyüttüğün umutlar Seninleyken ayaklarımın altında tüm bulutlar Uyurumda seni seven kalbi uyutmam. İnsanlara ne kadar muhtaç olursam Onlardan kaçma ihtiyacımda o kadar artıyordu Hiç zaman boyun eğmedim dik durdum yol boyunca Bir çocuk gördüm yolu emeklerek aşıyordu Bir şeye sahip olmak değil  layık olmak  önemlidir Herşeye sahip olursun ama bana layık olmazsın Düşünmekte layık olmak kadar önemlidir Sen cehaletin dibinde de yaşarsın. Sol göğsüm acıdığında anladım Gerçekleri gözlerimizi kapatarakta görebilirz. Aslında ben her geçen gün yaşlandım Cahil insanları bir kalem silebiliriz Hatalarıma bakıp beni anladığını sananlar Hatalarını anlayacaklar mutlaka zamanla İş işten geçmiş olacak bedenim toprak Al bu dünya senin olsun  beni benimle bırak. Sanki yedi buçuk milyar insan kanadıyla uçmakta Ben olmayan kanadımdan dahi yara almaktayım Sanki dünya yaşımda yaşamakta Ben dört buçuk milyar yaşın yorgunluğundayım. Ben ağladım sen güldün Ben uğraştım sen boşverdin Ben sevdim sen gittin. Ama unuttuğun bişi var Ben kazamadım sen kaybettin