Ey kaderimin gölgesi, bilmedim hiç çöl nedir? Ama hissettim bu çaresizliği ve kimseler görmedim Aylarca yalnız başıma kaldım, def edip endişeyi Kainatta bir noktayım şimdi, deniz rengindeyim Her şeyi bırak akışına, bırak Dünya karar versin Al kendini karşına, kal yeter ki hayatta! Sen ne istersen hayattan, gözlerini yummadan yap Kim umursar evrende senin, Dünya'nda kum kadar Umutların yeşermezse hayat döner ızdıraba Giden gelmez geri hiç, aldanma kayıp ruhlara Dön bir çocuk yıllarına, gökyüzünün korkusuna Hayalinden uzaktaysan sil, yeniden başla çünkü Böyle bir şey yaşamak, kağıt parçasına basılır Her gün Dünya'da haksızlık ve cinayet Ve asıl acı olan, biz buna alışığız Gazeteni fırlat çöpe, devam et Verse 2 {Hayki} Umut bitti, mutluluk demir sandıkta kitli Gam dolup taşarken kadehler, huzur çekti gitti Belki yaşadık der, güler geçeriz, neşeyle öldüğümüz an Uzak ve mavi o yerde, huzuru gördüğümüz an Nefreti gömdüğümüz an, kopar bütün düğümler Bir varız bir yokuz, nasılsa bu bilinmez Alıp bavul gidilmez ki, kabul et kalıp Hayatın ağzından içtikçe acıyı, sükunet sanıp Sevgin şaşırtmasın seni, felek taşırtmasın çile Sorma gülen nasıl güler, yürü takılmadan düne Var mı yakılmadık yürek dayan, yıkılmadan diret Yükün kadar dile, henüz dokunmadın dibe Hani yoklar, hadi toplan, boşver korkma Koş daha, çok var, hatana gülüp hoş der dostlar Yol ver, mutlak ki ölüm tadacak bizi Ben efkarlardan güneş ettim, bir gün yakacak sizi Snouw