από τα έγκατα κοίτα ξεπροβάλει ραδιενέργεια σκάει στο κεφάλι μου και καίει εγκεφάλικα κύτταρα άπο την αθήνα ραδιοκύματα 40 κύματα κ'ιππότες λουπάρουν στο κεφάλι μου μπερδέμενες εικόνες ταινία τρόμου σε γιγαντοοθόνες θα τρέχεις μα παντού κλειστές οι πόρτες ποιος είπε ότι οι γυναίκες είναι όλες πόρνες πονοκέφαλος νευρικό κ εγκέφαλος στην απομάκρυνση απ'το έδαφος μάλλον έγινες αλληλένδετος μ'ουσίες σε κάψαν οι χημείες αρυθμίες κ'από το χόρτο δεν σταματάνε οι ανησυχίες ιστορίες καυτές από τον δρόμο συμμορίες παιδιά που δεν τα βλέπεις πότε έξω από πορείες συνοικίες που δεν πατάς τις νύχτες είναι κρύες σαν την καρδιά του τέρατος μετά απ'τις χημείες αφησέ το δωσ'μου το μυαλό σου για να παίξω όποιος σου τη σπάει πάντα μάγκα στη απέξω εκ των έσω ξέρω και θα έρθω να στην πέσω όταν τρώει φρίκη το μυαλό μου καταστρέφω και νόμιζες πως τρόλαρα όταν έλεγα για μένα πως κατέστρεψα τα συναισθήματα μου ένα ένα τώρα πες μου πόσο παίζει να νοιαστώ πλεόν για σένα τι'μαι εγώ για σένα τι'σαι εσύ για μένα ένα ψέμα μεσά στη πόλη 20 τα χρόνια κάτοικος και το μυαλό μου μάλλον μυς υποανάπτικτος η κοινωνία λέει πως ειμ'απαράδεκτος μ'εγώ γουστάρω που'μαι έτσι και τα βλέπω αλλιώς τρόπος και τόπος εγκλήματος χωρίς να βρέθεις μόνος ο πρώτος είναι πρώτος και ο τέλευταίος πρώτος απ'το τέλος χτυπήμα στην καρδιά από το βέλος θα βρείς τον δολοφόνο όταν τό φτασείς στο τέλος και ξανά ιδιά σειρά χωρίς το ίδιο νόημα τα δύο γίναν τρία κάποιο λάθος παίζει μόνιμα το όνομα δεν έχει πλέον κάμια σημασία κατάλαβαίνω τη μορφή την ύλη στη πλατεία βιβά υγεία φωνάζουν τα τσακάλια και το σκάνε με τη μία με όραση αδύναμη κοντράρεις τν ευθεία καμιά δικαιολογία για χάσιμο τα λέμε αφετηρία