De lijn zorgt nooit da de pijn wordt vergeten, laten meeslepen in het verleden die het u en mij kapot maakt in het heden. De muze geraakt verstrikt in oneindige kronkelende illusies, situaties in gradadties, u eigen gevecht in ruzies wordt de delussie van u muze, zonder excuus verstikt in u zelf gecreerde manupalutie. De macht die ieder van ons heeft zit ondergedoken, opgesloten, opgeslorpt door u eigen demonen, de ziel gaat lopen als spoken in een schaduw, in de hoek gebokst, hard en ruw, waar is die o zo nodige duw, zo schuw als de schim, de drop wordt gedimd, niks gefilmd,de ziel is de tape van de film kwijt, zware feit, zonder geblijt a neerschoppend diep weg verdwijnt, de nachten stapelen zich op als een constante boemen gedrop, zwart zwarter zwarst , hard harder hardst. Gene tijd om te pokeren als ne fantast, de schouderlast blijft beuken, boenken batten zonder ene second te lanterfanten., das die schim van uwe ziel, die insluipend in u hart wilt, vechtend, niks zeggend, krijg je t besef gevoel, tis hier foute boel.. mijn hart is antartica koel.. waar is men warm gevoel die ik zo heb gemist.. lang verleden meegaand in de mist naar u doodskist, stel u eigen dan de vraag, wa gaan we eraan doen vandaag, de eeuwige shim plaag of zonder geklaag luisterend naar wa u hart vraagt..