zois lazaris

10 days ago

Εχω ξεχασει πως να εισπνεω οξυγονο μονο η αγαπη σου μου εδωσε πνοη Και τωρα παει και αυτη δεν θελω πισω να την βρω καμια βοηθεια δεν παιζει να δεχτω γιαυτο με λεν εγωιστη Βλεπω στοιχεια ναρκισιστη εχω καρδια απο χρυσο να μην μπορει σαν το χαρτονι να σκιστει Αυτη να λεει ειναι πιστη μα αυτος δεν παιζει να πειστει πως δεν υπαρχουνε αραχνες μονο ιστοι Τοσα πολλα τα μυστι κα Στο κομοδινο μου αντικαταθλιπτικα δεν αφοπλιζουν του μυαλλου τα εκρηκτικα Δεν κολυμπαω σε νερα πιο γαλανα Φυγε μακρυα μου πως το λενε πιο λιανα Βρηκα το σπιτι μου στον βαλτο μα εγω δεν νιωθω να ακουμπαω πια στον πατο Πινω τον σκετο μου καφε σε ασπρο πατο και το κεφαλι μου σου χαρισα στο πιατο μα εγω σε βλεπω να πηγαινεις παρακατω Και ποναω μα οσα νιωθω τα κραταω φυλαχτο δεν μαρτυραω δεν ειναι ευκολο μα αρχιζω να ξεχναω Καθε στιγμη Μισω εμενα πιο πολυ εγω της ανοιξα να μπει και ειχε σωπασει η λογικη Για κατι χρονια Με ειχα μαγεψει κατι ψευτικα της λογια Αυτα τα χιονια λενε λιωνουν το πρωι Μα αυτη ακομα ειναι ψυχρη δεν βλεπω ετοιμο τον ηλιο στην ψυχη της για να βγει Δεν βλεπω ετοιμο τον ηλιο στην ψυχη της για να βγει Οταν ξυπνησει θα χω φυγει δεν θα μεινω ως το πρωι Δεν εχω αλλα να της πω και ας εχει τοσα να μου πει