i tak wbijam sie gruz zasypany uczuciami w cieniu miasta no bo coz schowany z piedestalami na podstawie swoich drog upodstawie co mnie mami to w tym kole granych rol wyznaczajac kregi granic niczym ruina ktora sama obraca w pyl czasami ciezko zobaczyc jak szybko mijaja dni zbyt czesto wpadamy w bezsensowny mysli wir i tylko po to by zlozyc na nowo z przeszlosci chwil lecz mam nowine dla ciebie i wszystkich to co minelo nie powroci juz nigdy tak samo jak to co ranilo dzis nie zostawi juz blizny i tak tu dojrzewamy poprzez poczucie krzywdy aby wyrosnac na ludzi wszelkiego dobra i cnut czesto potykajac sie lub padajac juz z nogi niemozesz dostac wiecej abys mogl podniesc sie znow i to przez to bardzo czesto jestesmy jak ten duch w tych misjach szklanych wrót wplatanych w pasmo snow gdy wbijam latam juz lecz w sednie spadam znow napisze pomoz cód no prosze pomoz juz wiem ze zbładzilem i przez to jestem jak marmur