Loopt wa shit door mijne kop. Vraagtekens in mjn hoofd, wie knalt ze dood, of is die vraag teveel gesteld, als een vrouw ongesteld. Tis mor een vraag, zit me teveel geklaag, eergisteren gisteren en vandaag. Ogen, ni gelogen, de ogen zijn nooit bedrogen. Alles is te zien in pupil, de feeling is real, ongeacht welke deal. Als ne stiel van ne bruce lee, awe pupil is to slow om da te zien. Van de zonneschijn, naar de ondergrondse metrolijn, zelfs zonder graffiti in deze pijplijn. De analyse dak heb gemaakt, zijn de signalen dak van de directe omgeving binnenkrijg. Gemarkeeerd, getatoeeerd, de geestelijke gestoorde officiele stempel gebrandmerkt op zijn lijf, heeft zijne prijs, allemaal in t grijs, zielloos, spoorloos, gedachteloos, creatiefloos, op weg naar de kist of doods. Waar zien ik die spontane lachende gezichten, die als ne zonneschijn kunnen richten. Bedoeld ik ni die selfie geposeerde wichten. De technologie als ne virtuele fantasie, zonder emtotie of empathie, mens troon vallend in de hierachie. De geest van deze maatschappij is geen straatfeest, de hangende koppen zou ik nog t liefst me ne uppercut naar boven kloppen. Ik heb haat, woede en frustraties in deze falende generaties. Dus Bezie mij hier ni als de pyscholoog, mor als de underdog, die zijn betoog bezie me een arendsoog. De consequentie strijdend met de machete, de wir war struikengewas, vallend na in t duistere moeras, men ogen staan zo ondergelopen, van al die miserie dak heb moete bekopen. Is het rechts of links of wordt het nix. De weg dak moet ondergaan is recht door mor welke moet ik dan gvd inslaan. De keuze van de drie zen er bij mij twee, gelijk kakken en pissen opt wc. T heeft geen effect, ak op men pleuts wordt gezet, den oneindige actie reactie effect. Destructief gelijk ne dief, die weet da zijne destructie eindigt in mijne reflectie. T stikstof overheerst na mijne zuurstof, wegvligend als stof voel ik mij die duitse mof. Ogen strak, men bloed is nimeer gelijk aan rood, oek ni de adel ader tgevulde blauw of grauw. Tis zwart, traag insluipend in men hart. Zelfs ni t geluk dak krijg van een hart infart. Mijne weg in deze strijd is godgestarft, gene fear kent deeso diep ondergedoken beestachtig dier. de karma, zingend in koor als ne oprea, mij verder diep meppend in dieje coma Spartellend aan een ne hengel, zie ik daar mijne engel, opgevist, de perfecte assit, uplift met de vist omhoog, na terug op het droge, na hopelijk zonder zorgen.