1. Уақыт ұрлап барады ажарыңды, Ана, сенiң өмiрiң ғажап үлгi. Өткен күнге отырсың шүкiр айтып, Құтқа балап кешкен мың азабыңды. Қайырмасы: Сын шақтарда қалған жоқ жүгiң құлап, Жаныма, ана, сенiң жырың қуат. Кеше бiздер бала едiк, түсiнбеппiз, Түсiне алмай жүрмiз-ау бүгiн, бiрақ... 2. Еңсенi езген сыр бермей нала-мұңға, Сен қатесiн кешiрдiң баланың да. Тұрды ананың мейiрiмi жанарыңда, Тұрды әкенiң ашуы қабағыңда. 3. Жүзiңдi әжiм барады көлеңкелеп, Аңғармадым, жүрдiм де мен еркелеп. Мынау ғазиз әлемнiң жылуынан Махаббатың, шуағың ерек-бөлек. стиль