Loopt wa shit door mijne kop, verdwaalde jungle, op zoek naar de correcte puzzel, in die eindeloze tunnel strijdend met de machete, de wir war struikengewas, vallend na in t duistere moeras, men ogen staan zo ondergelopen, van al die miserie dak heb moete bekopen. Is het rechts of links of wordt het nix. De weg dak moet ondergaan is recht door mor welke moet ik dan gvd inslaan. De keuze van de drie zen er bij mij twee, gelijk kakken en pissen opt wc. T heeft geen effect, ak op men pleuts wordt gezet, den oneindige actie reactie effect. Destructief gelijk ne dief, die weet da zijne destructie eindigt in mijne reflectie. What the fuck, waar vind ik die luck, cuz i give fuck. T moeras slorpt mij dieper en genieper, genadeloos als die reaper, zen ik de shiettent van die hoere loper goal keeper. T stikstof overheerst na mijne zuurstof, wegvligend als stof voel ik mij die duitse mof. Ogen strak, men bloed is nimeer gelijk aan rood, oek ni de adel ader tgevulde blauw of grauw. Tis zwart, traag insluipend in men hart. Zelfs ni t geluk dak krijg van een hart infart. Mijne weg in deze strijd is godgestarft, gene fear kent deeso diep ondergedoken beestachtig dier. de karma, zingend in koor als ne oprea, mij verder diep meppend in dieje coma. Waarom is de vraag die ik mij elke dag stel, dak tot op bot wor gekraakt tot vandaag. De machete die mij toen nog redden is na spoorloos ergens hangend in de jungle webben, da was mijne enigste kracht, de macht om te strijden dag en nacht, zit ik na verstrikt int moeras gelach, heks lachend geniet dak weg mag, vastgeketent, me de vloek tierend.. op mijne bodem eindeloos gemarteld levend. De klok rond zwevend. T gekreun van deze maatschappij de verliezende denk tank partij, niks dan verliezen in de notitie, schrap elke crap woord in deze geflopte map. De stroken, stroken ni als de stuk vallende puzzel uiteen gebroken. De map, t wegwijzende boek vernietigend als ne tysons rechste linkse hook. De ingeslagen weg is ni effectief, ni fictief, wel foutief agressief zonder enig believe. Als mieren kris kras lopend, herzenloos geroutineerd zwevend dodend. Geeikt als nucliear, de kernkoppen ,staan scherp en klaar. T groene spul zit al lang in ons bloed, marcherend de enige prioriteit de dood, de wel gekomen salu groet. Al die wapens worden voor mij als nutteloos beschouwd, deze tekst schrijvend schepsel, met t vertel de zelf uitdovende candle. In galop, zonder boemen gedrop, bezie deze generatie als de mensheid stop. Statistieken hoef ik niet te kennen, de op stapelend indringende geur is al van mijlenver te rieken. De fauna en flora is nimeer te herkennen, van groen naar grijs, tweg eppend paradijs. De ons dankende gefaalde hoofdprijs. Na wel terug slagend als ne boemerang, wetende da we vastzitten in ons eigen gedachte gang. De kruistocht van de natuur is tegen ons begonnen, gekend in al zijn pracht na op missie met dodelijke kracht, strijdend tegen ons altij wegbaar gelach. Krijgen we Na onze genadloze oficiele verklarende starf.... jajaja daaaaag