گلستان میشود روزی که نامش از جا مرا برخواست ولی‌ تو کم گویی از آن که هست میان مردم ها مگه کم ضربه خوردم من از این مردم ناجح بلخ گهی ضربه زه خود خوردم گهی ضربه به روح همراه میان، این همه نادان که دارم رفیق نادان عقل یکی را نتوانست با خود برد میان ابر باران زا هزار و سیصد اندی که میگفتم همی من هم رفیق خوب هم چه کمیاب است زه جان بی جان برایشان که من از جان میزاشتم ولی آنها بلا نسپت کمی خر می پنداشتند گهی لقمه ی اول را همی من در دهان او میزاشتم ولی افسوس که گاز او زه دستانم می رنجاند ولی سنگینی از گناهانم که خود خوردم من از رفیقان آنم.......... ولی من که همی جوستم ، همی جوستم... ولی نتوانستم مثال او در این دنیا بدریابم.... که نامش هم ،کمی حس اش همی من را که گویی گوهری زیبا ست همی زه ارغوان جاری که روحم منعطف می شد زه روح ارغوان جاری همی نامش مثال کوه که پشتم هم به آن گرم است که نامش جاودان ماند میان نام ملت ها که او نامی هزاران اسم میان مردمان دارد همی نامش دل آرام است میان دنیای فانی کنامش سایه ی رحمت و نورش آیه ی حکمت همی اشرف همی گوهر زه نامش افتخار دارد که نامش سر در دنیاست کنامش هم خداوند است