زندگی عادی، نرمال شانسی، پره پر باطری، صبح زود با تی، روزمو شروع، میزنم بیرون با شلوارک توی شهر و بار و ویسکی. مثل اسکلا میشینم پا ورق شروع به نوشتن دو بلوند تو نخم، من تکم خجالت تو خونم ده نفر تو منزل تختمم یه نفره، پتوی نصفه، مسیرم به جلو، آسمون آب‌ی روشن، شباهم دارک، هودی من زرد، دفترم آبی قرمز مشکی. مدیتیت چند بار تو طولِ روز، صبح و شب شکرش، که میشه هر روز نعمتام بیشتر، چطوره بگم که دلم مونده تو ایران ولیکن هدفو آرزو رویا بچگی تصویر تو سرم انعکاس پیرانا میبره به انتها، بگی هم نعرو نمیشه نعکن ،هیس. همینو بعریم هستم باش، زنگ بزن میام هرچی تو بخوای خریدم چمدون، باز کن بر دار، تو خونه شام، بپزی میشورم سفره جعمه، یه سفر هلند، بزنیم گلم، چیدم روزو کیکو پاستیل میزون خودتو جمع کن عادی ریلکس امروز آف، قراره یاد بگیریم زن‌دگی‌خوبه بی‌گل‌چقد، این مودو هستم. امسال کلا یه بار لب زدم، بقیش و سوبر مغذمم، میگه بسه، رسید وقتِ من، عزیزم تویی خوب مغذِ من، نه من برده تو تو میگی فکرو میشنوم من میگم ذکر تو میشنوی فرکانس تغییر مغذو دستکاری ضریب رو ۱۰۰٪ تارگت ساعتم میگه دیگه باید برم. انقد گوش کن بشه پرده بر داری کاری باری بای بای رفتیم ما خداافظ. اگه موافقی کف بزن اگرم نیستی نفهمیدی که رئیس کیه، بدونی تو هم مثلِ من، رو هدفی صبح و نصفه شب.