Xalq Xalq dengizdir, xalq to‘lqindir, xalq kuchdir, Xalq isyondir, xalq olovdir, xalq o‘chdir... Xalq qo‘zg‘alsa kuch yo‘qdirkim, to‘xtatsin, Quvvat yo‘qkim, xalq istagin yo‘q etsin. Xalq isyoni saltanatni yo‘q qildi, Xalq istadi, toj va taxtlar yiqildi...   Xalq istagi — ozod bo‘lsin bu o‘lka, Ketsin uning boshidagi ko‘lanka. Bir qo‘zg‘alur, bir ko‘pirar, bir qaynar, Bir intilur, bir hovliqar, bir o‘ynar. Yo‘qlikni-da, ochlikni-da yo‘q etar, O‘z yurtini har narsaga to‘q etar...   Butun kuchni xalq ichidan olaylik, Quchoq ochib xalq ichiga boraylik! Joylashgansan shunchalar chuqur... O'z tubiga yashirgan yurak. Senga yetib bormaklik uchun Uzun umrim yetmasa kerak. Yurtim, ado bo‘lmas armonlaring bor, Toshlarni yig‘latgan dostonlaring bor, O‘tmishingni o‘ylab og‘riydi jonim, Ko‘ksing to‘la shahid o‘g‘lonlaring bor. Bag‘rim o‘rtar bir o‘y bahor ayyomlar, Oy botgan yoqlarga termulib shomlar. Aybin bilmay ketgan Akmal Ikromlar, Fayzullodek mardi maydonlaring bor... Yurtim, ko‘nglingdek keng osmonlaring bor, Yulduzni yig‘latgan dostonlaring bor. Osmonlaringda ham diydoringga zor, Jayrondek termulgan Cho‘lponlaring bor. Qo‘ling qadog‘iga bosay yuzimni, Onamsan-ku, og‘ir olma so‘zimni, Qayinbarglar yopib qaro ko‘zini Olislarda qolgan Usmonlaring bor. Alhazar, alhazar, ming bor alhazar, Ana, yurishibdi kiyganlari zar, Qodiriyni sotib shoir bo‘lganlar — Mehrobingdan chiqqan chayonlaring bor... Qurboning bo‘layin, ey onajonim, Sening faryodlaring - mening fig‘onim, O‘tmishingni o‘ylab qiynalar jonim, Aytsam ado bo‘lmas dostonlaring bor. Ko'zingizni oching, qo'rqmang, Ziyodan qamashsin, og'risin mayli, Mayliga yashamak bo'lsin qiyinroq Ochiqligi tufayli.   Lazzat bor har qanday og'riqda, Kechalar og'riqdan ingrab yotaman Va o'sha og'riqni beg'am, bo'g'riqqan Og'riqsiz yuzlarga otaman...   Izg'iringa yuring, oching ko'krakni, Yiqiling, qon qusing – baribir keraksiz. Qiynang, o'z holiga qo'ymang yurakni Yashamaslik uchun yuraksiz...