چوپ بیشی گومشو که گپ زدنه یاد نداری چی کنم ماستری ته که تو هنوزم بیکاری خرج تحصیلته هم از جیب پدرت میاری عیب خوده نمی بینی که خودش اس بیماری باش از خود بوگوم چی بودوم چی شودوم بین صد نفرم که مه دوم می شودوم بازم فکر می کدم برم کافی نبود چون اولی فقط انتخاب مه بود کمبود ی نبود کارمه همه می ستود همیشه هم سری لیست فقط نام مه بوده ورقها خیلی زود زیر قلم پور می شد عرقای دیرزو مه ره این نتیجه بود از روزی که مه امینیمه شناختم کل ساعت تیریم قلم و قافیه شد همی شد که پشت هیپ هوپ افتادم شوق درسه از دلم ربود چوپ بیشی گومشو که گپ زدنه یاد نداری چی کنم ماستری ته که تو هنوزم بیکاری خرج تحصیلته هم از جیب پدرت میاری عیب خوده نمی بینی که خودش اس بیماری تو که شانزده پاسی از زندگیت چی خاستی داکترم که باشی زیر معاش ماستی هر کاره شروع کنم نیست ده کارم کاستی مه تجاری قافیه مره بوگو که شاستی