قبلاً خودمو جلو آینه میشناختم الان از تو مُردم و از این آدم بیزارم من دیگه گمِ گم شدم بدم میاد دیگه از خودم تنهام با این که، همه چی دارم ؛[ورس ۱: سپهر خلسه]؛ چند وقته که رفته همه‌چی یادم از رنگ لبای تو تا طمع سیگارم دیگه خسته‌م از رویاهام و شبا بیدارم کرده این غمه چیکارم من، جوونیم ـو توی آینه‌ها گذاشتم آتیشم ـو توی پایپِ جا گذاشتم همش دنبال صبری که نداشتم پیِ سایۀ اون سروی که نکاشتم ،الان برام شب ها میرقصه table ها رو bottle نور ها دوردسته hater فرشته ها دورِ من و چرا نمیشه که حس من عوض شه؟ دِله آرامشو کِی میخواد بلد شه؟