اینه همه ستوری های گنگ می مانه یا هم می دوند پشت شعرای عاشقانه مه هم نشستم تنها ده همی کنج خانه همیشه می پالم فقط و فقط یک بهانه که بتوانم بنویسم تیکه ی رپ روزانه مره همه میگن  که ای چقدر دیوانه بوده تنها کل بار خوده  کد ده شانه هر کسی که دیده گفته ای میتوانه قواریم هم مثل رپرای ای زمانه تو خو تنبلی قسمته میگری بهانه مه ده چاه مسؤلیت استم غرق تا شانه اما تایم دارم بازم  بری قلم و خط نشانه‌ بخشیدم هر کی همرایم دور  ای دسترخوانه ولی چشم شان  به ذره پیشرفتم می مانه از ای ساده گیم هر کی می کند استفاده مه نیستم او آدم سابق دگه بس شانه مه هم او آدم که امروز استم صبا نه نیستم و خوده می دم تغییر  اما نه از یاد نمی برم هرگز  خورد و کلانه ای قدر تغییر بدم خودمه که در داخل رینگ تو چوچه استی حتا کلانت کدیم  نتانه