Rafaelo Jimek

WEST STAR (13:17)

Rafaelo Jimek
WEST STAR (13:17)

31 Plays

25 Nov 2021

Ile razy pytałeś siebie samego o to, ile jeszcze znieść, jak przerwać ten krwotok, po co kroczyć w przód, może warto się cofnąć, może czekać na cud, może to wszystko popchnąć w dół i niech zginie w przepaści naszych snów, wszystko, co płynie, dobrze zna swój nurt i nie winię już tych, co przeszli obojętnie, w pantomimie dusz, każdy zna swoje miejsce w szeregu, wśród reguł biegu, jeden szczegół tkwi z tamtych dni, gdy czas był mało ważny, to ta wolność i spadające gwiazdy, teraz Ty spójrz w lustro, ustąp miejsca wizjom, niech poniosą Cię i poczuj mroku bliskość, to wysypisko spraw, które porzuciłeś, pierdoląc te chwile, w których mogłeś wybierać, pomyśl, ile z nich ma wpływ na to, jak jest teraz. To ten mrok, co za nami się snuje, idąc krok w krok wspomnienia kumuluje. Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok, teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą. To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry, przypomniał sprawy, których już nie załatwisz. Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki, mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij. To kurz na płytach i zżółknięte kartki, urywki z życia i krajobraz walki. Daj mi tą wiarę, gdy w mroku błądzę, szczerze nie sądzę, by tak było mądrze i skądże, to kulminacje w matrycy połączeń Ojcze, Ty wiesz, że nie wszystko było dobrze, wciąż w mroku krążę, wpatrzony w lustro, samobójstwo, ja nie żyję na próżno. Czuj to w tym tekście, gdziekolwiek jesteś, gdziekolwiek Twe miejsce, wiem, kręte te bieżnie. Bezsens uzależnień, wciąż twarz blednie, gdy myślę o tym i wciąż się poddaję, gdy prawdy dotyk, jak cios, ból zadaje, a dróg rozstaje nie są już tak proste. Wbite ostrze i nikt nas nie ostrzegł, a w sercu nas wszystkich na strzępy los drze. To ten mrok, co za nami się snuje, idąc krok w krok wspomnienia kumuluje. Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok, teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą. To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry, przypomniał sprawy, których już nie załatwisz. Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki, mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij. Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

1 Comments

Leave a comment

3 years ago

Ile razy pytałeś siebie samego o to, ile jeszcze znieść, jak przerwać ten krwotok, po co kroczyć w przód, może warto się cofnąć, może czekać na cud, może to wszystko popchnąć w dół i niech zginie w przepaści naszych snów, wszystko, co płynie, dobrze zna swój nurt i nie winię już tych, co przeszli obojętnie, w pantomimie dusz, każdy zna swoje miejsce w szeregu, wśród reguł biegu, jeden szczegół tkwi z tamtych dni, gdy czas był mało ważny, to ta wolność i spadające gwiazdy, teraz Ty spójrz w lustro, ustąp miejsca wizjom, niech poniosą Cię i poczuj mroku bliskość, to wysypisko spraw, które porzuciłeś, pierdoląc te chwile, w których mogłeś wybierać, pomyśl, ile z nich ma wpływ na to, jak jest teraz. To ten mrok, co za nami się snuje, idąc krok w krok wspomnienia kumuluje. Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok, teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą. To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry, przypomniał sprawy, których już nie załatwisz. Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki, mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij. To kurz na płytach i zżółknięte kartki, urywki z życia i krajobraz walki. Daj mi tą wiarę, gdy w mroku błądzę, szczerze nie sądzę, by tak było mądrze i skądże, to kulminacje w matrycy połączeń Ojcze, Ty wiesz, że nie wszystko było dobrze, wciąż w mroku krążę, wpatrzony w lustro, samobójstwo, ja nie żyję na próżno. Czuj to w tym tekście, gdziekolwiek jesteś, gdziekolwiek Twe miejsce, wiem, kręte te bieżnie. Bezsens uzależnień, wciąż twarz blednie, gdy myślę o tym i wciąż się poddaję, gdy prawdy dotyk, jak cios, ból zadaje, a dróg rozstaje nie są już tak proste. Wbite ostrze i nikt nas nie ostrzegł, a w sercu nas wszystkich na strzępy los drze. To ten mrok, co za nami się snuje, idąc krok w krok wspomnienia kumuluje. Jest wśród Nas, czujesz? Jest tutaj obok, teraz spójrz w lustro i bądź sam ze sobą. To ten mrok, co wywołał pragnień wiatry, przypomniał sprawy, których już nie załatwisz. Zostali ludzie, a raczej Ich skrawki, mrok żyje w nas, poczuj go i zaśnij. Dodaj interpretację do tego tekstu » Historia edycji tekstu

You may also like